(Кон претставата „Големата депресија“ од Филип Грујиќ во режија на Марко Челебиќ, а во изведна на Српскиот Народен Театарод Нови Сад. Гл. улоги: Бранислав Јерковиќ, Тијана Марковиќ, Аљоша Ѓидиќ, Предраг Момчиловиќ, Страхиња Бојовиќ)
Цивилизациските недоразбирања секогаш ја имаат највисоката цена. И секако, не познаваат ниво на развој на самата цивилизација. Пиесата „Големата депреција“ на Филип Грујиќ со книжевен наслов „Вилиците на Ибан Баерс“ се занимава со едно од поопсежните катастрофичности на периодот меѓу двете светски војни во Америка, а тоа е „лековитоста“ на радиумот, верување кое во тоа време го усмрти и њујоршкиот плејбој, син на индустријелец, Ибан Баерс, аматерски шампион во голф. Она што импонира во пиесата на Грујиќ е нејзината метафундираност врз античката трагедија, една рамка која тој во драматуршка смисла ја преформулира корристејќи го хорот како поетичен коментар, а ликовите како своевидна реплика на нивните прототипови. Самата претстава е вовлечена во една клаустрофобична опкруженост која ги отвора сите фарсични компоненти на историјата за небрежното самоубиство на плејбојот Баерс кој како претставник на тогашната Њујоршка аристократија го конзумирал Радитор-от, „лекот“ кој го измислил квази докторот Вилијам Бејли со лажна Харвардска диплома. Големата депресија која во тоа време ја тресела Америка го има својот опонент во бонвиваните кои бараа најразлични начини да ги задоволат своите лудости. Филип Грујиќ во овој текст говори низ виорни реплики кои имаат чуден исповеден карактер, така што ликовите сместени во таа мета-античка констелација делуваат повремено фарсично, но повремено и длабоко трагично. Цинизмот во односот кон бесмислените констелации на тој маглив период во Америка се чувствува скоро кај сите ликови, па така и трагичниот мотив во нив има една апсурдна нишка изразена стилски низ поројот од зборови налик на монолозите во кратките пиеси на Бекет.
Марко Челепбиќ, како што реков погоре просто го вовлекува тој конгломерат од ликови во клаустрофобичноста на „раскошот“ симболизиран во базен кој наликува и на турска бања каде што сите ликови барајќи го своето место, всушност не можат да се ослободат од стегата на својата судбина, од своите стравови и непознатици. Неговиот режисерски концепт кореспондира со едно британско студенило од кое многу егзактно се екстрахираат сите тие стравови и дисторзии на „големата депресија“ и неизбежната „прохибиција“ во тој период во Америка и всушност, тоа е таа специфика која остава вепаток на далечен призвук на античката трагедија. Претставата има една лебдечка атмосфера која го вклучува гледачот во нејзиниот брановит ритам, но го вовлекува и во една расправија со самиот себеси. Челебиќ многу умно го повлекол тоа чкрапало на интроспективност и направил претстава која својата трагика ја еманира кон публиката на еден благo фарсичен и циничен начин. Без симпатички мост, строго аргументирано и актерски точно формулирано.
Кога сме веќе кај актерските партии Бранислав јерковиќ својот Ибан Баерс го одигрува со една иронична смиреност многу глатко излегувајќи и влегувајќи во просторот на емотивноста. Во неговиот актерски сензибилитет се насетува едно самообвинување кое повремено го промешува со неговата ирационалност што тој ја пласира на пибликата како единствено оправдување. Овде се приклучува и младата Тијана Марковиќ која госпоѓата Баерс ја одигрува многу живо и темпраментно, дама која својот статус го сфаќа како своја крвна група, нешто со кое се родила, а со кое и ќе одумре заедно со одумирањето на тој период на „големата депресија“. Овој лик е дијаметрално различен од оној на Јерковиќ и Тијана Марковиќ го одигрува извонредно со целиот нејзин богат актерски регистар. Со сличен темперамент е и ликот на Баерс помладиот кој не излегува од својата веселост и живост, лик кој евентуално би требало да биде Баерс постариот доколку не би станал жртва на својот снобизам и Радитор-от. Овие четири лика се координатата врз која лежи и пиесата на Филип Грујиќ, а и претставата на Марко Челебиќ. Њујоршката аристократија за време на големата депресија и излуденоста по новите пронајдоци, како и енормното конзумерство се главните карактеристики не само на овие ликови, туку и на целиот начин на мислење на Американската цивилизација после Втората светска војна кога големата слободна земја ќе стане посакувана од сите кои сонуваат за сладок живот. Наспроти овие ликови, тука се и ликовите на стариот индустријалец Баерс кој го толкува Предраг Момчиловиќ со една замисленост и горчина заради трагиката на богатството за која сите големи магнати се плашат дека кога тогаш ќе ја почувствуваат, како и ликот на шарлатанот Бејли, кој во интерпретација на Страхиња Бојовиќ делува најреалистично и „најнормално“ од сите, човек кој е сигурен во себеси онака како што се и сите измамници сигурни во длабочината на својата измама.
Една од најинтересните компоненти на оваа претстава се Радиум девојките, кои се една фарсична варијанта на античкиот хор, девојки чија сомнабулност, всушност е и естетската глазура на целата претстава, една колективна „мудрост“ која се граничи со гротескност. Овие девојки низ чудната кореографија на Андреја Кулешевиќ ги играат: Емилија Милосављевиќ, Уна Беиќ, Сара Симоновиќ, Магдалена Мијатовиќ и Милена Даутовиќ.
Една од најинтересните компоненти на ова апретстава е визуелната, т.е. сценографијата на Катарина Шљачиќ која со својот базен и скалила над него точно го определува целото расположение на претставата на кое се приклучува и костимогравијата на Сташа Јамушаков која се фокусира на бела долна облека. Овие два одлично поставени визуелни антиподи зборуваат за едно многу универзално отсликување на аристократија која е на работ на исчезнување. На меката и глатка кореографија на Андрија Кулешевиќ одлично се провлекува и музиката на композиторот Новак Ашковиќ.
„Големата депресија“ е претстава за заумноста која ја продуцира едно време кое со својата лага ги уништува сите човечки вредности. Пиесата на Филип Грујиќ зборува за фрагилноста на човечката личност, за една совршено добро сокриена ординарност под плаштот на гламурот и сето тоа низ темните и магливи Њујоршки улици полни со просјаци и проститутки. „Големата депресија“ не е само приказна за трагичната судбина на бонвиванот Ибан Баерс, таа е една трагична фарса која зборува за ирационалноста и самобендисаноста на едно општество чие лицемерие, за жал го чувствува целиот свет дури и во овој, уште погрешен дваесет и први век.
Навикнат сум да живеам во комплетно недоразбирање со мнозинството. Порано мислев дека ако дадам сè од себе, во еден момент ќе се разбереме и ќе заживееме среќно и весело до крајот на животот. Тоа кога бев млад. Сега кога сум поискусен, кога можам да ги согледам дури и резултатите од сопствените залагања, јасно ми е…
На 69-годишна возраст почина Александра Слаѓана Милошевиќ, иконата на новиот музички бран во осумдесетите години во поранешна Југославија. Важеше за икона која ги рушеше сите табуа, а на пошироката јавност ѝ е најпозната по хит-нумерата „Принцеза“ која во 1984 година ја сними со Дадо Топиќ. Вистински бум направи со антологискиот хит и спот „Мики, Мики“…
Познатиот српски фотограф Томислав Петернек почина на 91-годишна возраст во Белград. Тој беше носител на највисоките титули во професијата и добитник на повеќе домашни и меѓународни награди, а неговите фотографии беа објавени во најзначајните светски весници, пренесува РТС. Томислав Петернек е роден 1933 година во Винковци, а со фотографија се занимава од 1954 година, пишува…
Денеска по кусо боледување почина еден од највлијателните и најуспешни скопски диџеи, музичари, композитори, текстописци, издавачи и продуценти Мирко Попов. Попов е роден во 1972 година во Скопје. Израснат во Градски ѕид, како што и самиот велеше во неговото „кучкар маало“, почнува да купува плочи и ја засакува музиката уште од основното училиште, што логично резултираше со првите…
Романот „Единствен матичен број“ на Лидија Димковска е добитник на наградата „Роман на годината“ за 2023 година што ја доделува Фондацијата за унапредување и промоција на културните вредности „Славко Јаневски“. Објавувањето на добитникот на наградата се одржа денеска во кафе-книжарницата „Буква“, а за победникот одлучуваше жири-комисија составена од Влада Урошевиќ, Бранко Цветкоски, Марија Ѓорѓиева, Сашо…
„Единствен матичен број“ од Лидија Димковска („Три“), „Ако се родат некакви чувства: зборник за љубовта на Гоце и Јанка“ од Блаже Миневски („Матица македонска“), „Заборав“ од Томислав Османли („ВиГ Зеница“), „Сѐ уште можам нешто да сторам“ од Фросина Пармаковска („Или – или“) и „Зелениот дворец“ од Сибо („Арс Либрис“) се петте романи што се најдоа…
(Кон претставата „Поткровје“, по драмскиот текст „Цена“ на Артур Милер во продукција и режија на Александар Ивановски во копродукција со Македонскиот народен театар од Скопје. Главни улоги: Томислав Давидовски, Хари Михајловски, Елена Кузманов, Горан Ников) Двоактната пиеса на Артур Милер е напишана во далечната 1967 година, веднаш по неговите големи пиеси со кои стекнува светска…
(Кон претставата „Бура и продор“ по концепт и режија на Теа Беговска, а во продукција на Интернационалниот театарски фестивал „Скупи“. Главни улоги: Илин Јовановски, Дениз Рустеми, Бојан Лазаров, Миа Кантарџиева Петровска, Тодор Стојковски, Дин Ибрахим) Најпознатата сентенца на Питер Брук во неговото капитално теоретско дело „Празен простор“ вели: „Можам да земам кој било празен простор…